کد مطلب:24107 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:26

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

در حـالات حـضـرت امـيـرمـومنان علي عليه السلام مي خوانيم كه يك وقت در موقع نمازآنقدر مستغرق در عبادت و توجه به خدا بود كه پيكان از پاي مباركش بيرون آوردندو متوجه نشد , ولي در حالات آن حضرت مي خوانيم كه روزي در حال نماز توجه به حال فقير و سائل نمود و انگشتر به او بخشيد ; اين دو حالت چگونه با هم جمع مي شوند ؟

بـايـد تـوجـه داشـت كـه مـيان خارج كردن پيكان از بدن و بخشيدن انگشتر به فقير تفاوت بـسـيـاري است ; زيرا خارج كردن پيكان از بدن صرفا جنبه شخصي و جسمي دارد و از مقام توجه كامل به خداوند و استغراق در ذات او دور است . ولي توجه به حال بنده فقير و محرومي كه در مسجد پيغمبر اسلام صلي اللّه عليه وآله و سلم ناله مظلومانه سر داده و استرحام مي كند , يك عمل خدايي و قربي است وبا توجه به خدا تناسب دارد . در حـقـيـقـت او توجه به خود نداشت , زيرا توجه به حال بينوا توجه به خود نيست ,بلكه توجه به خـداسـت بـه عـبـارت ديـگـر : كـمـك به خلق خدا و مستمندان و فقيران خود يكي از عبادات بـزرگ اسـت و با نماز كه آن هم عبادتي است بس بزرگ سنخيت كامل دارد ; بنابر اين جاي تعجب نـيـسـت كـه نـالـه سوزان و نافذ آن فقير محروم و استرحام او در برابرمسلمانان , دل آگاه علي عـليه السلام را هنگام نماز متوجه خود سازد و در ضمن آن عبادت , عبادت ديگري كه هر دو براي خـدا و جـلـب خـشنودي او بوده است انجام دهد ;حتي اين عمل بقدري شايسته و ارزنده بود كه آيه اي درباره آن نازل گرديد . (1)

---

پاسخ به پرسشهاي مذهبي
مكارم شيرازي - ناصر و جعفر سبحاني 1 - سوره مائده , آيه 55 .